Heimsbankinn, umhverfismál, fátækt - já, þjóðin er rík og hefur gert heimsþorpinu mikinn greiða í loftslagsmálum.

Ágætar greinar um orkumál eru í orkukálfi  International  Harald Tribune 12. október. Þar á meðal greinin ,, World Bank Pressured on Clean Energy“   

Ein greinin fjallar um vanda Heimsbankans (World Bank) við að uppfylla markmið sitt um að vera í framvarðarsveit í baráttunni gegn auknum hlýnunaráhrifum í lofthjúpi jarðar. Baráttan gegn fátækt virðist ekki eiga samleið með baráttunni gegn frekari vinnslu á kolum og olíu í heimi þar sem 1,5 milljarður íbúa hafa ekki aðgang að rafmagni.

Á rekstrarárinu frá júní 2009 til júní 2010 fjármagnaði Heimsbankinn verkefni til vinnslu á kolum og jarðefnaeldsneyti fyrir 6,3 milljarða USD ( um 700 milljarðar króna í dag). Stærstu verkefnin eru í S-Afríku og á V-Indlandi, ein verksmiðja á hvorum stað. Þegar fullum afköstum verður náð á næstu árum mun losun gróðurhúsalofttegunda frá þessum tveimur verksmiðjum samsvara allri losun frá Noregi og Írlandi til samans. Milli áranna 2007-2010 hefur lánastarfsemi Heimsbankans til jarðefnavinnsluverkefna aukist um 300%.

Á hinn boginn hefur Heimsbankinn einnig aukið lánveitingar til umhverfismildandi verkefna eða sem nemur 3,4 milljörðum USD á árinu 2010 (um 375 milljarðar króna). Milli áranna 2007-2010 hefur aukningin til slíkra verkefna aukist um 430%.

Viðauki við frétt:

Já,  það er vandratað í þessum heimi.  Þegar leiðarvali til úrbóta er stillt þannig upp að valið standi á milli þess að fólk svelti og þess að menga meira, virðist valið auðvelt - heimurinn mengar meira. En er þetta sanngjörn og nauðsynleg uppstilling?

Ef við gefum okkur að þörf sé á að brenna jarðefnaeldsneyti í stórauknum mæli í heiminum á næstu áratugum, til að draga úr fátækt í þriðja heiminum og jafna lífsgæði á jörðinni, virðist heildar umhverfis-og efnahagslegur ávinningur af nýtingu orku í heiminum  best  tryggður, næstu áratugina, ef orkufrek vöruframleiðsla á sér stað með notkun á  umhverfismildustu orku sem völ er á í heiminum. Og ekki hvað síst ef framleiðslan skapar hlutfallslega fá störf miðað við fjárfestingarþörf og varan sem um ræðir yrði hvort sem er framleidd ella með mun meira mengandi hætti.  Ekki hvað síst virðist þetta eiga við ef framlegð framleiðslunnar rennur, einhliða valkvætt, að stórum hluta til annarra verkefna utan framleiðslulandsins og án þess að skila framleiðslulandinu umtalsverðri hagsæld í hlutfalli við fjármagnsþörf.  

Þessi umræða minnir okkur Íslendinga á hversu ríkir við erum og hversu mikið gott við höfum gert fyrir heimsbyggðina að hafa skapað svigrúm til orkufrekar  vöruframleiðslu í landinu með notkun á orku frá fallvatnsvirkjunum í stað þess að sama varan hefði verið framleidd með orku frá orkuverum sem brenna kol .  Auðvita eru takmörk fyrir því hvað langt við getum gengið í þeim efnum að hjálpa okkur og heiminum í þessum skilningi og ljóst að verðskuldað verðmat náttúrubreytinga af mannavöldum mun stemma stigu við framgöngu okkar á þessu sviði í framtíðinni. 

Þótt við séu fámenn þjóð og stundum legið á hálsi fyrir hversu mikið er losað af gróðurhúsalofttegundum í landinu á einstakling megum við aldrei gleyma stóru myndinni sem baráttan gegn hlýnunaráhrifum í lofthjúpi jarðar snýst um- heildræn hlýnunaráhrif í lofthjúpi jarðar. Við megum ekki gleyma sviðsmyndinni sem mótar alla umræðu um umhverfisvá í heimsþorpinu og þá samninga sem Ísland er aðili að.
 

Með sömu sviðsmynd í huga þurfum við á næstu misserum að móta skýra stefnu við orkukerfisskipti í samgöngum þjóðarinnar. Í þeim efnum blasir við eitt best geymda leyndarmál heimsbyggðarinnar í samgöngum, metanvæðingin.  Stóraukin metanvæðing er afgerandi hagfelld fyrir þjóðina og umhverfið og við Íslendingar getum viðhaft hana með fljúgandi starti á morgun. Og með sömu peningunum og eru að skipta um hendur fyrir jarðefnaeldsneyti í dag- með því að nýta sömu peningana með nýjum hætti.